Mikorzyce położone są około 5,5 km na północny zachód od Bełchatowa. Są one oddalone od głównych szlaków komunikacyjnych leżąc w widłach dróg z Bełchatowa do Zelowa i Wadlewa. Wieś usytuowana jest w dolinie niewielkiego cieku. Relikt dworu obronnego, położony na wschodnim skraj gospodarstwa rolnego, znajduje się na otoczonej fosą wyspie o kształcie kwadratu o wymiarach około 30 m x 30 m, z lekko zaokrąglonymi narożnikami. Otaczająca wyspę fosa, okresowo wypełniona wodą, ma podobny zarys i osiąga szerokość 7–15 m. Wyspa nieznacznie góruje nad otaczającym fosę terenem.
Pierwsza wzmianka o Mikorzycach pochodzi z 1364 r. Po raz pierwszy dwór został opisany w II połowie XVII wieku przez Ulryka Werduma. Dwór składał się z dużego domu o wymiarach 12,8 m x 20 m, a od wschodu przystawał do niego drugi budynek (6,5 m x 16 m). Sama budowla została wzniesiona i przebudowywana w XVI–XVIII w., tak samo jak park. Fosa natomiast pochodzi z XVI–XVII wieku. Do dziś najlepiej zachowały się pozostałości wschodniego domu i fundamenty drugiego budynku. Istnieją też nadal piwnice sklepione kolebkowo. Przetrwały drobne już fragmenty fryzów z dachówek i otwory na belki. Wokół fosy egzystują resztki parku dworskiego.
Badania archeologiczno-architektoniczne prowadzone były przez dr Aldonę Andrzejewską i mgr. Aleksandra Andrzejewskiego. W pracach terenowych uczestniczyli studenci archeologii UŁ. Był to już drugi sezon badań w tym miejscu, który przyniósł niezwykle ciekawe rezultaty. Odkryto wnętrze lokalności kamienicy dworskiej drugiej kondygnacji z zachowanymi częściowo ceglanymi sklepieniami kolebkowymi piwnic. Obserwowano przewód kominowy i relikty podstawy pieca. Badania dostarczyły niewielką liczbę ruchomego materiału zabytkowego (głównie ułamków ceramiki), który pozwala datować badane warstwy na XVII–XIX w. Studenci spisali się znakomicie w trudnych warunkach tropikalnych, przebijając się przez kolejne warstwy gruzów 😊