Wanda Półtawska z domu Wojtasik (ur. 2 listopada 1921 w Lublinie, zm. 25 października 2023 w Krakowie).
Po wybuchu II wojny światowej wraz z grupą harcerek włączyła się w służbę pomocniczą i przystąpiła do walki konspiracyjnej jako łączniczka, uczestnicząc jednocześnie w tajnym nauczaniu. Została aresztowana przez Gestapo 17 lutego 1941 i więziona na zamku w Lublinie.
Torturowana i przesłuchiwana w lubelskim gestapo „Pod Zegarem”, następnie, 21 września 1941, została wywieziona do Ravensbrück z zaocznym wyrokiem śmierci.
W obozie Ravensbrück stała się ofiarą eksperymentów pseudomedycznych (głównie chirurgicznych okaleczeń kończyn) przeprowadzanych przez niemieckich lekarzy, w tym berlińskiego profesora, późniejszego prezesa niemieckiego Czerwonego Krzyża, Karla Gebhardta oraz dr. Fritza Fischera, Rolfa Rosenthala i Hertę Oberheuser.
W 1951 ukończyła medycynę na Uniwersytecie Jagiellońskim, a następnie uzyskała oba stopnie specjalizacji i doktorat z psychiatrii (1964). W latach 1952–1969 była adiunktem w Klinice Psychiatrycznej Akademii Medycznej w Krakowie.
W lutym 1966 roku badała Karola Kota, mordercę znanego jako „Wampir z Krakowa”, wówczas jeszcze niebędącego w ścisłym kręgu podejrzanych.
Prowadziła badania tak zwanych dzieci oświęcimskich – ludzi, którzy jako dzieci trafili do obozów koncentracyjnych. W kwietniu 1969 zwolniła się z Kliniki, aby poświęcić się przede wszystkim poradnictwu małżeńskiemu i rodzinnemu. Według bazy danych bibliograficznych publikacji medycznych medline jest autorem pięciu publikacji naukowych w języku polskim i jednej w piśmie anglojęzycznym.
W 1995 zaangażowała się w kampanię na rzecz umieszczenia tablicy upamiętniającej Polki, więźniarki Ravensbrück i ofiary niemieckich lekarzy. Starania o zgodę władz obozu-muzeum zaczęły się na początku 1995 w związku z 50-tą rocznicą wyzwolenia obozu. Ze względu na sprzeciw władz niemieckich wobec pomysłu przypomnienia tragedii Polek, tablicy nie pozwolono zamontować. Dopiero po rocznej kampanii w 1996 niemieckie władze muzeum były zmuszone ustąpić.
Uczestniczyła w pracach Komisji Badania Zbrodni Hitlerowskich w Polsce.
Od lat czterdziestych XX wieku była bliską przyjaciółką Karola Wojtyły.
O przyjaźni Wandy Półtawskiej z Karolem Wojtyłą (Janem Pawłem II) opowiada książka „Beskidzkie rekolekcje”, w której jest zebrana korespondencja z prawie 50 lat. Przed publikacją Beskidzkich rekolekcji rękopis został przedstawiony Postulacji Generalnej Procesu Beatyfikacyjnego Jana Pawła II w Rzymie, by nie zaszkodzić procesowi beatyfikacyjnemu Jana Pawła II. Postulacja nie zgłosiła żadnych obiekcji.
Dzięki przyjaźni i zaufaniu, jakim darzył ją Karol Wojtyła, w listopadzie 2001 mogła poinformować papieża o sprawie arcybiskupa poznańskiego Juliusza Paetza i sytuacji w diecezji poznańskiej.
Jej mąż – Andrzej Półtawski (1923–2020) – był profesorem filozofii, uczniem Romana Ingardena i jednym z najwybitniejszych polskich fenomenologów. Wykładał na Uniwersytecie Jagiellońskim i na Akademii Teologii Katolickiej w Warszawie. Mieli cztery córki.
Jej doświadczenia z obozu koncentracyjnego dla kobiet w zostały przejmująco opisane w książce: I boję się snów (tłum. And I am afraid of my dreams). New York: Hippocrene Books, 1989.