Dr Piotr Wąsowski zajmuje się badaniami z pogranicza filozofii literatury, historii literatury polskiej i historii idei. W dobie zmagania się literaturoznawstwa (i całej humanistyki) z ekspansją dyskursów podważających jego status i specyfikę, stara się pielęgnować obronne gesty wobec technokratycznej parametryzacji, w imię umiejętności krytycznego namysłu nad tekstami (kultury). Zdaniem Charlesa Taylora, celem nauk przyrodniczych jest poznanie, zaś celem nauk humanistycznych – rozumienie. Poznanie zmierza do kontroli nad przedmiotem. Rozumienie nie uprzedmiotawia. Poznanie jest jednostronne, a rozumienie dialogiczne. Każde rozumienie odbywa się w pewnej wspólnocie i ma określone granice: niemożliwe jest zdobycie ostatecznej i adekwatnej wiedzy w ramach rozumienia. Rozumienie posługuje się interpretacją. Praktyka badawcza Wąsowskiego zmierza do obrony interpretacji jako podejścia do człowieka wobec dominującego modelu wyjaśniania pochodzącego z nauk przyrodniczych.

Temat pracy
„<Boski wzór, który w sobie noszę> – Autentyczność i jej losy w polskiej. prozie współczesnej. Autorefleksja w twórczości Marka Bieńczyka, Doroty Masłowskiej, Andrzeja Stasiuka, Olgi Tokarczuk i Magdaleny Tulli”.

Rozprawa doktorska Piotra Wąsowskiego dotyczy zagadnienia nieobecnego w refleksji nad polską literaturą współczesną. Autentyczność nigdy dotychczas nie była przedmiotem szerzej zakrojonego przedsięwzięcia badawczego w kontekście literatury polskiej. Dysertacja analizuje autentyczność jako ideał literacki, który stał się kategorią życia codziennego. Ideał ten wyraża się w przekonaniu, że istnieje jedna, źródłowa i prawdziwa tożsamość jednostki, której zagrażają odgrywane przez nią społeczne role. Dla swego istnienia potrzebuje antytetycznej nieautentyczności, którą konceptualnie podtrzymuje i zwalcza. W kulturze autentyczności jednostka pochłonięta jest odkrywaniem swojego „ja”, wszelkie pozostałe aktywności są nieautentyczne, a zatem wartościowane negatywnie. To dążenie nie zostaje zakwestionowane bądź poddane w wątpliwość. W kulturze autentyczności rośnie rola retrospekcji, nostalgii, traumy i terapii. Autor szuka wpływu kultury autentyczności na twórczość prozatorską pięciu polskich pisarzy współczesnych.
W najbliższym czasie autor zamierza zbadać okres nowo-orleański w twórczości Zygmunta Haupta a także poddać analizie historyczny rozwój piśmiennictwa na temat twórczości wielkich twórców literatury polskiej XX wieku (Leśmiana, Gombrowicza, Schulza, Białoszewskiego) w kontekście przemian polskiej humanistyki w XX i XXI wieku.

Odwiedź repozytorium UŁ i przeczytaj tę pracę.