Tradycyjny zestaw polskich nazw liter to: a, ą (a z ogonkiem), be, ce, cie (c z kreską), de, e, ę (e z ogonkiem), ef, gie, cha (ce cha), ha (samo ha), i, jot, ka, el, eł, em, en, eń (n z kreską), u zamknięte (o z kreską), pe, er, es, eś (s z kreską), te, u (u otwarte), wu, zet, ziet (z z kreską, z kreskowane), żet (z z kropką). Formy z y (by, cy dy itp.) to nie są nazwy liter tylko nieudolnie wymawiane głoski, czyli poszczególne dźwięki mowy, które w izolacji powinny być realizowane jako pojedyncze, ale jeżeli są wymawiane zbyt dobitnie, pojawia się przy nich dodatkowy element brzmieniowy podobny do głoski y. Pamiętajmy, że kiedy używamy terminu litera, chodzi nam o znaki pisma, natomiast jeżeli chcemy mówić o wymowie, wówczas mówimy o głoskach.
Izabela Różycka
